Sébastien Bonin, Paulo Nazareth, Bocar Niang, Jean-Luc Moulène, Mai-Thu Perret, Laure Prouvost en Franck Scurti
De moeder van Victor Horta had voor haar zoon een carrière in de rechten of de geneeskunde gewenst. De geschiedenis leert ons dat het anders was! De architect, wereldberoemd om zijn Art Nouveau creaties, werd door de Brusselse Algemene Raad van Godshuizen en Bijstand (het vroegere OCMW) gevraagd een nieuw ziekenhuis te bouwen dankzij een legaat van een van de grote Brusselse weldoeners, de filantropische financier Georges Brugmann.
Volgens de logica van de Art Nouveau beschouwde Victor Horta dit ziekenhuis als een "totaalkunst": een utopisch project waarin leven en kunst en het milieu als curatief element samenkomen. Deze holistische visie stelde hem in staat te ontwerpen wat een van zijn meest omvangrijke projecten blijft: het Brugmann-ziekenhuis.
Om het 100-jarig bestaan van het UVC Brugmann te vieren met de door Victor Horta ontworpen paviljoenstructuur en de inzet van alle medewerkers, vestigt de tentoonstelling Gezondheid! / Santé! de aandacht op zorg en aandacht voor anderen als essentiële elementen in ons leven.
Voor deze tentoonstelling werd bijzondere aandacht besteed aan deze site die volledig werd ingenomen door kunstwerken. Zoals het Arboretum, ontworpen door de Belgische landschapsarchitect Bas Smets. Een eeuw nadat Horta's visie werd gerealiseerd, zijn de klimatologische omstandigheden veranderd. Bas Smets onderzocht het park opnieuw met het oog op de aanplanting van nieuwe boomsoorten om de biodiversiteit van de site te beschermen. Bas Smets zorgde op zijn beurt voor de site en de natuurlijke omgeving met een holistische opvatting van zorg. Het oog voor detail dat zowel het personeel als de architect hebben getoond is inspirerend! Het leven zit vol ups en downs, en wat ooit goed leek, is dat nu misschien niet meer. De werken in deze tentoonstelling zijn evenzeer evocaties van deze kwetsbaarheid als oproepen tot veerkracht en poëzie, gezien als de gemeenschappelijke basis van alle levende wezens.
In de middeleeuwen werd het Franse woord "panser" - het aanbrengen van een verband op een wond - gespeld als "penser - denken". Hetzelfde woord drukte zowel de zorg, als de oefening van de geest uit. Zijn deze handelingen zo intrinsiek met elkaar verbonden dat het ene niet denkbaar is zonder het andere?
Is het niet de combinatie van aandacht, zorg en inzet van de zorgverleners die ons in staat stelt om beter te worden en na te denken over een gemeenschappelijke toekomst? De beroemde uitspraak van de filosoof René Descartes "cogito, ergo sum" (letterlijk "ik denk, dus ik ben") zou dan "curo, ergo sum" worden: "ik zorg, dus ik ben". Of wanneer zorg ons definieert...
Emmanuelle Indekeu
Art Curator
De tentoonstelling begint op 1 juni en is tot 29 september vrij en gratis te bezoeken op de Horta-site van het UVC Brugmann.
Over de kunstenaar
Sébastien Bonin (geboren in 1977 in Brussel, België) gebruikt picturale en fotografische media. Nadat hij aan de ENSAV La Cambre was afgestudeerd in zeefdruk, bezocht hij studio's om de fotografische technieken te leren kennen. Vervolgens besloot hij zich te concentreren op het experiment en een fotografische taal te ontwikkelen die een groot deel overlaat aan de donkere kamer. Licht en manieren van belichting zijn allemaal voorwendsels om het medium in vraag te stellen.
Na een tentoonstelling in Wiels in 2015 werd schilderen een natuurlijke uitbreiding van zijn praktijk. Voor Sébastien Bonin is schilderen een cosa mentale, ergens tussen abstractie en figuratie, die getuigt van de wereld waarin hij leeft. Sébastien Bonin maakt van de maatschappij een van zijn werkinstrumenten door zich te interesseren voor wat ons dagelijks leven verstoort via fragmenten van informatie, vooral de geschreven of audiodocumenten die hem omringen.
Het werk
Het werk van Sébastien Bonin schommelt tussen abstractie en figuratie. Zijn grote doeken, naast elkaar geplaatst, vormen verhaallijnen die verschillende wendingen kunnen nemen, afhankelijk van de volgorde van de schilderijen. Het Paradijs, gepresenteerd in de niet-heilige kapel, is een hedendaags paradijs.
In het midden van de compositie, een territorium, als teken van deze begeerde plek. Rechts van de weelderige tuin schragen elementen van modern comfort een hedendaagse visie op een ideaal. Aan de bovenkant van dit doek wordt de toekomst in beeld gebracht. Het digitale komt vaak terug in Bonin schilderijen. Het kan een absoluut, maar ook een venijnig, pervers element symboliseren.
Links van het landschap, een allegorie van het koppel in onze maatschappij, geschilderd als een behangmotief, dat een enkele, licht variërende combinatie reproduceert. Aan het uiteinde van het veelluik wordt het idee van een elders, van exotisme en de zoektocht naar iets beters verbeeld door deze vorm van mise-en-abyme van een film die een vliegtuig in volle vlucht laat zien op weg naar...? Dit onbekende roept de vraag op, een vraag die nooit zal worden opgelost. Het punt van aankomst is dus, telkens weer, een proces van wording. Het gaat op in een abstractie, een latente plaats tussen twee werelden, een doorgang naar het licht...
"Courtesy of the artist and Michel Rein Gallery, Paris/Brussels "
Over de kunstenaar
Jean-Luc Moulène (geboren in Reims in 1955) woont en werkt in Normandië. Sinds meer dan twintig jaar ontwikkelt de kunstenaar een complex oeuvre, tegelijk analytisch en mysterieus, waarvan de fotografie sinds lang het meest zichtbare en erkende deel uitmaakt. Zijn fotografie is rauw, wreed en compromisloos, maar altijd stiekem metaforisch.
Tekeningen en sculpturale objecten, die altijd al deel uitmaakten van zijn werk, zijn vervolgens belangrijker geworden. Tot het punt dat zij nu zijn meest recente grote tentoonstellingen domineren, zonder de geest die dit unieke oeuvre drijft fundamenteel te veranderen. Dit werk stelt niet alleen de representativiteit van zijn medium ter discussie, maar stelt ook steeds politieke en sociale kwesties aan de orde. Ontologische vragen ook, met name door het begrip 'transactie', een term die zowel economisch als sensitief wordt ingezet als de voortdurende transactie van het imaginaire met het reële.
Het werk
Het menselijk lichaam is altijd een referentiepunt en een meetinstrument geweest. Pyramid'os is opgebouwd uit de botten van het menselijk lichaam: de beenderen - dijbeen, scheenbeen en kuitbeen - die aan de randen van de piramide worden verbonden door de armbeenderen: opperarmbeen, spaakbeen en ellepijp. Deze gescheiden beenderen vormen de piramide van Jean-Luc Moulène.
Moulène's vorm is in de kern leeg. Deze afwezigheid onthult de marges waaraan de bovenste en onderste ledematen zijn prijsgegeven, zodat het hart, de longen en de hersenen hun dominante functie kunnen vervullen. De kunstenaar omschrijft zijn werken als documentaire sculpturen. Deze compositie getuigt van de voorstellingen waaruit ons lichaam bestaat.
Het werk is een reflectie op fysieke en mentale gezondheid. Tussen wijzigingen, vervormingen en verdraaiingen nodigt Pyramid'os ons via de kunst uit om ons bewust te worden van en na te denken over onze gezondheid. Voor de kunstenaar is het werk een curatief element.
Pyramid'os, Le Buisson, 2020
Brons
60 x 70 x 70 cm
"Courtesy of the artist and Chantal Crousel Gallery, Paris "
Over de kunstenaar
Het werk van Paulo Nazareth, geboren in de stad Borun Nak (Vale do Rio Doce) Minas Gerais en levend als een wereldwijde nomade, is vaak het resultaat van precieze, eenvoudige gebaren die bredere vertakkingen hebben. Hij vestigt de aandacht op de dringende vragen van immigratie, racialisering, globalisering, kolonialisme en de gevolgen daarvan voor de productie en consumptie van kunst in zijn geboorteland Brazilië en, meer in het algemeen, in de landen van het Zuiden. Terwijl zijn werk zich uit in video, fotografie en gevonden voorwerpen, is zijn krachtigste uitdrukkingsmiddel ongetwijfeld het cultiveren van relaties met de mensen die hij onderweg ontmoet. In het bijzonder zij die onzichtbaar moeten blijven vanwege hun administratieve status, of zij die door de overheid worden onderdrukt. In sommige opzichten belichaamt Nazareth bewust het romantische ideaal van de rondtrekkende kunstenaar op zoek naar zichzelf en universele waarheden, om stereotiepe veronderstellingen over nationale identiteit, culturele geschiedenis en menselijke waarde aan de kaak te stellen.
Het werk
LED-lampen, die gewoonlijk worden geassocieerd met vormen van reclame en entertainment, zijn gemonteerd op een stalen rooster en spellen de naam van een gevangenis in Frankrijk: de penitentiaire inrichting Paris - La Santé. Deze materiaalcombinatie creëert een tegenstelling tussen de interne esthetiek en het onderwerp van het werk. Vroeger stond op dezelfde plaats een "maison de la santé", die zijn naam gaf aan de Rue de la Santé, en dus aan de gevangenis.
Dit werk van Paulo Nazareth onderzoekt op kritische wijze de sociale ongelijkheden en onrechtvaardigheden die de gezondheid van mensen in onze hedendaagse wereld beïnvloeden. Door gezondheid in de context van de samenleving te onderzoeken, laat de kunstenaar zien hoe factoren als sociale klasse, geslacht en etnische afkomst een grote invloed kunnen hebben op de gezondheid van een individu.
Met zijn performances, installaties en sculpturen belicht Nazareth de verwoestende effecten van armoede, discriminatie en uitbuiting op de gezondheid van individuen en gemeenschappen. Ook benadrukt hij de noodzaak van een holistische benadering van gezondheid, waarbij rekening wordt gehouden met economische, sociale en politieke aspecten.
La Santé, 2019
Metalen staven, stalen rooster, multiplex en LED-lampen
150 x 400 x 70 cm
"Courtesy of the artist and Mendes Wood Gallery "
Over de kunstenaar
Bocar Niang is beeldend kunstenaar en griot uit Senegal. Hij behaalde een Master in de Kunsten aan de Université Cheikh Anta Diop in Dakar en aan de École nationale supérieure d'arts de Paris-Cergy. Momenteel werkt hij aan een proefschrift over onderzoek en artistieke creatie op het gebied van oraliteit. Zijn multidisciplinaire werk combineert oraliteit, installatie, schrijven, beeldhouwen, film, video, muziek en gezelligheid. Deze artistieke vormen vormen de programmatische en gevoelige fundamenten van zijn Griot Museum project, de eerste Afrikaanse ruimte gewijd aan hedendaagse en toekomstige Griot praktijken, die binnenkort het licht zal zien in Tambacounda, Senegal.
Het werk
Murdesmots: schrijven in de ruimte. Deze kleurrijke wandinstallatie van textiel biedt interpretaties of vertalingen tussen het Frans en het Wolof, een taal die gesproken wordt in Senegal en Mauritanië. Samen vormen ze een verhaal, een poëzie in de ruimte.
Als basis voor introspectie en innerlijke dialoog is Murdesmots ook een uitnodiging om te delen, zich uit te spreken, meerstemmig te zijn en alle vormen van oraliteit te gebruiken: gesproken, gedeclameerd, gezongen en gespeeld, tot aan het geroezemoes toe. Het werk is geïnspireerd op verschillende culturen, als een boeket van woorden, verzameld tijdens reizen in verschillende contexten. De poëtische compositie brengt een veelheid aan woorden samen en laat ruimte voor eigenheid.
Het soepele weefsel van Murdesmots is zo stevig als de zeilen van een boot, zo immens als een wandkleed kan zijn en zo zacht als de lakens van een bed. Murdesmots maakt het mogelijk de Wolof-taal, die maar al te vaak op een zijspoor wordt gezet door dominante talen als het Frans en het Engels, op te nemen en zichtbaar te maken. De aanpak van Bocar Niang is erop gericht de mondelinge traditie in het Wolof en het Peul te bewaren en op te schrijven. De verschillende kleuren staan ook voor talen die verdwenen zijn
Murdemots, 2022
Variabele afmetingen
"Met dank aan de kunstenaar "
Over de kunstenaar
Mai-Thu Perret (geboren in 1976 in Genève, Zwitserland) staat bekend om haar multidisciplinaire praktijk die inspiratie put uit feministische politiek, literaire teksten en kunstnijverheid, evenals uit een reeks radicale en avant-gardistische twintigste-eeuwse kunstbewegingen.
Met een interesse in Oosterse religies, het occulte en de natuurlijke wereld, beschrijft Perret haar praktijk als "meer als een symfonie dan een enkele stem", een notie die wordt ondersteund door haar fictieve verhaal, The Crystal Frontier, voor het eerst geproduceerd door de kunstenares in 1999. Deze doorlopende kroniek volgt de voortgang van een groep vrouwen die, in een poging te ontsnappen aan de ketenen van kapitalisme en patriarchale conventies, een autonome commune vormen in de afgelegen woestijn van zuidwest New Mexico.
Het unieke project van Perret - dat alle geproduceerde kunstwerken omvat - heeft zich ontwikkeld via installatie, performance, beeldhouwwerk, textiel en geschreven woorden, allemaal geproduceerd vanuit het gezichtspunt van de leden van de commune. De belangstelling van de kunstenaar voor oude beschavingen en hun new age interpretatie heeft geleid tot de creatie van verzonnen relikwieën, waarbij traditionele, ambachtelijke en spirituele praktijken worden vermengd met een postmoderne esthetiek. In een context die zowel door sociale en politieke principes als door formele vormen van artistieke creatie wordt bepaald, geeft The Crystal Frontier aanleiding tot het kritisch bevragen van persoonlijke en gemeenschappelijke identiteiten. Perrets steeds uitbreidende fictie onderzoekt hoe persoonlijkheden en objecten functioneren binnen de culturele en sociale systemen waarin zij leven, de aard van de utopie en de onweerstaanbare kracht van revolutie en ritueel.
Het werk
De bronzen orgels houden het midden tussen vrouwelijke orgels en boeddhistische rituele klokken. Deze ophangingen luiden als de wind waait. Deze set orgelklokken is een uitnodiging tot spiritueel ontwaken, tot boeddhistische Satori. Mai-Thu Perret laat zich inspireren door het Zen-principe van interpenetratie tussen vol en leeg. In haar Éventail de caresses roept zij zowel een moderne esthetiek als een vorm van oosterse spiritualiteit op.
Door deze organen, symbolen van het leven, voor te stellen, benadrukt de installatie Éventail de caresses het heilzame effect dat meditatie en ontspanning hebben op de gezondheid. Het werk is een uitnodiging om zorg te dragen voor ons lichaam en onze psyche.
Éventail des caresses (Longen), 2018
Brons
36,5 x 45 x 52 cm
Totale editie: 3
1/1 AP
"Met dank aan de kunstenaar en Simone Lee Gallery, Londen/NY/Hong Kong "
Over de kunstenaar
Franck Scurti, geboren in Lyon (Frankrijk) in 1965, woont en werkt in Parijs. Als hem iets kan worden toegeschreven, zijn het de conceptuele kunst en de poëzie van Fluxus, die hem hebben geleerd "naar objecten te kijken, ze te analyseren, ze in zichzelf te verliezen en ze vervolgens opnieuw te evalueren". Zijn werk, geïnspireerd door de dagelijkse realiteit en de internationale actualiteit, maakt oordeelkundig gebruik van de vormen die de wereld van het consumentisme en de stedelijke beschaving voortbrengt.
Onthutsend in zijn diversiteit en schijnbaar gebrek aan stilistische eenheid - van krabbels en aangepaste voertuigen tot omgekeerde voorwerpen en video - verkent Scurti bijna elk kunstmedium. Zijn werk is een situationele analyse van de werkelijkheid en haar voorstellingen, in relatie tot esthetische, historische of economische kwesties, maar ook tot dingen en gebeurtenissen. Dit zijn allemaal elementen van de wereld die het dagelijks leven van mensen bepalen, terwijl ze tegelijkertijd de mogelijkheid bieden om zich zijn leven als kunstwerk voor te stellen. Met andere woorden, een bevrijdend perspectief van improvisatie, dat niet voorbijgaat aan de verschillende modellen die ernaar verwijzen en er een culturele basis aan geven.
Het werk
Reflet, Pharmacie is een vervormd apothekersbord, als in een plas water weerspiegeld. Een bekend beeld dat we in het dagelijks leven tegenkomen. Vaak onschuldig, projecteren deze reflecties ons in het lawaai van de wereld. Hier wordt het omgeleid en stuurt het ons terug naar een droomwereld, naar een andere werkelijkheid. Evenzo nodigt Reflet, Pharmacie, in een consumptiemaatschappij waarin we voortdurend door beelden worden gebombardeerd, ons uit om onze aandacht weer op het wezenlijke te richten.
Les Reflets (Pharmacie), 2022
Vervormd neon
145 x 150 x 20,2 cm - 60 kg
"Courtesy of the artist and Michel Rein Gallery, Paris/Brussels "
Over de kunstenaar
Laure Prouvost (geboren in 1978 in Croix-Lille) woont en werkt in Brussel. Ze staat bekend om haar immersieve installaties, die film, sculptuur, wandtapijten, performance en taal combineren. Haar favoriete onderwerpen zijn emancipatie, globalisering en ecologie.
In haar werk combineert Prouvost persoonlijke herinneringen, artistieke of literaire referenties en elementen van fictie. Met humor gebruikt zij taal om de verbeelding te prikkelen, lineaire verhalen en de verwachte associaties tussen woorden, beelden en betekenis te verstoren. Deze woordspelletjes zijn vaak gekoppeld aan beelden die andere begrippen symboliseren. Ze draait en speelt met verschillende talen om rijke, suggestieve poëzie te creëren. De elasticiteit en kracht van het geschreven woord staan centraal in de aanpak van Prouvost, aangezien woorden symbolen worden waarmee het publiek zijn eigen mentale beelden kan vormen.
Het werk
Laure Prouvost speelt met taal en betekenis, die ze gemakkelijk verdraait. Haar werk kan op vele manieren worden geïnterpreteerd. In deze vlag, die zoals alle vlaggen bedoeld is om een plaats te bepalen en een gemeenschap te vertegenwoordigen, vertelt ze ons dat wij de borst zijn. De borst of de buste, maar misschien ook de beste...
In het centrum van het lichaam zijn wij het element dat leven geeft, de adem of de melk van deze voedende borst.
Deze optimistische boodschap gaat over hoop, wedergeboorte, zorg en opkomst. Waarden die de kern vormen van de deugden die worden uitgedragen door het UVC Brugmann en de Art Nouveau, die dit jaar ook haar honderdjarig bestaan viert.
You are the breast
Vlag 200x300 cm
"Courtesy of the artist and Michel Rein Gallery, Paris/Brussels "
Uw privacy •Wij gebruiken cookies op deze Website om u de best mogelijke ervaring te bieden.Wilt u meer weten ?